Nga Dom Gjergj Meta Mendoj për mëngjesin e asaj dite, kur ai djalë ka dalë nga shtëpia duke e përcjellë zëri i s’ëmës: “Mirë ardhsh, o bir!”. Oh, ç’kob i zi! Djali nuk “erdhi” hiç mirë nga puna atë mbrëmje. Nuk erdhi fare. Ai urim i mëngjesit shkoi kot. Ç’borxh pati?! Kujt nuk ia çoi...
Janë do raste, kur në vend të fjalëve të mëdha e retorikës boshe, shumë më mirë do të ishte të kthenim dorën kah vetvetja e të thoshim: “për fajin tim.” Sepse, duke jetuar në një mjedis të ndotur moralisht, kemi punuar pak ose apsak, për ta ajrosë këtë mjedis nga duhma e keqe e ideve...