E fika dritën e dhomës së gjyshes
Ishte kërrusur vetëm përpara ekranit
Shikimi kishte nisur ta linte prej vitesh
Dhe çdo shqisë tjetër pak nga pak po i dobësohej

Kërkonte të ndjente atë që nga ekrani shfaqej
Me shikim bosh tutjetu
Drita e bardhë i shkëlqente ballin
Dhe mendimet mbi rrudha sikur titroheshin

“Kush është…”, më vinte pyetja me gjysmë zë
“Erdha nane, jam unë!”
Buzët veshë më vesh i shkonin
Dhe mezi priste t’i ulesha në kolltuk

Kishte orarin e mjekimit të syve
E dinte më kot nuk ndodhesha aty
“Po ti sikur e fike dritën?!” më pyeste
E njihte mirë çelësin kur shtypej nga unë

“Tani tregomë sa është ora?
Do më mjekosh, ilaçet t’i nxjerr nga çanta?
Ke ngrënë? Në raft kam disa biskota!
I ruajta t’i ndajmë sëbashku në darkë!”

Paskëtaj nisja mjekimin t’i bëja
Ishte ilaç për sytë e fikur
Për sytë që kishin parë dekada të tëra
Dhe përpara meje gjendeshin të boshatisur
Po ç’faj bëra unë që mos të më shohë?

Mbaronim me kujdes mjekimet që kishte
Dhe uleshim pranë njëri-tjetrit përballë
Unë i lexoja lajmet e ditës
Gjyshja dëgjonte dhe të tjerat në ekran

I kujtoj sa herë mbrëmjet tona
Ulur të qetë nën ekranin bardhë e zi
Gjyshja dëgjonte spikeret tona
Unë i lexoja titrat për çdo njoftim

E fika dritën e dhomës së gjyshes
Por sot nuk ka mbetur për të bërë asnjë mjekim
Ikën ekrani, lajmet, kolltuqet, karriget
Me fikjen e dritës në dhomën e gjyshes time

Aldo Mustafa