Pavarësisht se sa shumë përpiqemi të shmangim humbjen e njerëzve që duam, nuk mund t’i shmangim të gjitha dhimbjet e jetës. Në mënyra personale dhe publike, në mënyra të heshtura dhe me zë të lartë, këto ditë pikëllimi ka marrë një formë të re. Për shkak të pandemisë së koronavirusit, ne nuk mund t’i ngushëllojmë ende ata që kanë humbur të dashurit. Frika e përhapjes së virusit ka ndikuar mënyrën sesi njerëzit ngushëllojnë apo mbajnë zi.

“Unë mendoj se do të thosha se ndoshta, mesatarisht, ndoshta jemi mirë,” thotë Katherine Shear, një profesoreshë e psikiatrisë në Shkollën e Punës Sociale në Kolumbia dhe drejtoresha themeluese e Qendrës për pikëllimin e komplikuar në universitetin Kolumbia. “Një nga gjërat që po bëjmë është ta pranojmë atë, gjë që është e madhe. Shpesh, pikëllimi është diçka që ne e pranojmë pjesërisht.” Si komb, thotë Shear, SHBA-ve iu desh pak kohë për t’u përballur me ndikimin real që po ka pandemia. Ajo vë në dukje përkujtimoret që Joe Biden dhe Kamala Harris mbajtën në Uashington, D.C. – fillimisht si president dhe nënpresident i zgjedhur dhe më vonë si president dhe nënpresident – ​​si hapa të parë të rëndësishëm.

“Ka pasur një rritje masive në interesin për të kuptuar pikëllimin dhe për të ndihmuar publikun ta kuptojë atë dhe të merret me të,” thotë Shear. “Në këtë mënyrë, mendoj se po ecim shumë, shumë mirë. Së fundi, ne po i kushtojmë vëmendje diçkaje që është gjithmonë e rëndësishme në jetën tonë. Njerëzit janë shumë më të vetëdijshëm dhe më respektues ndaj pikëllimit sesa një vit më parë.”

Rreth 543,000 njerëz kanë vdekur vetëm në Amerikë, dhe afër 3 milionë në mbarë botën përgjatë covid-19, çfarë është tronditëse në vetvete. Së bashku me kufizimet e vendosura mbi ne në zi, dëmi për të gjallët shtohet. Këto rituale normale të zisë, gjëra të tilla si funeralet dhe zgjimet, vaktet familjare, mbledhja e familjes dhe miqve, janë jashtëzakonisht të rëndësishme. “Ato ju ndihmojnë të ndiheni sikur të gjithë po ju bashkohen. Është diçka e njohur,” thotë Shear. “Kjo ju sjell në botën e gjallë. Ai pranon se gjërat kanë ndryshuar për ju në një mënyrë të madhe. Ka shumë përfitime nga ato rituale.” Pa to, veçanërisht në fillim të vitit 2020 në fillim të pandemisë, njerëzit ndiheshin të humbur.

Ata nuk mund të hidhëroheshin siç duhej. “Ne duhet të pranojmë vdekjen dhe të nderojmë në të njëjtën kohë personin që ka vdekur, dhe gjithashtu të ecim përpara në jetën tonë. Kjo është shumë e vështirë për të bërë kur jeni vetëm dhe aq i kufizuar në aftësinë tuaj për të lëvizur”, thotë Shear. “Ka aq shumë për shkak të pandemisë që nuk është e mundur,” tha për Penn Medicine News verën e kaluar Brielle P. Rassler, një praktikante e doktoraturës në psikologji në Penn Medicine në Filadelfia. “Po, është vërtet shkatërruese që nuk mund të përqafojmë njëri-tjetrin personalisht, por unë u them njerëzve që të përpiqen të mos përqendrohen aq shumë në atë që nuk është e mundur, të fokusohen në atë që është e mundur.”

Ndërsa pandemia hyri në vitin e dytë, njerëzit gjetën mënyra alternative për të ngushëlluar njëri-tjetrin. Rassler drejtoi një funeral të Zoom ku morën pjesë miq dhe anëtarë të familjes nga të paktën pesë shtete të ndryshme. Grupet mbështetëse kanë lulëzuar në internet. Shërbimet e kishës në internet kanë ndihmuar shumë. Telefonatat ndërmjet dhe mes të dashurve janë përdorur me efikasitet të madh. Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve sugjerojnë që familja dhe miqtë mund të nderojnë të humburit duke recituar një poezi ose një varg fetar brenda familjeve të tyre. Ato mund të mbahen mend duke hapur blogje ose libra kujtese në internet, me miqtë dhe familjet që kontribuojnë. “Unë mendoj se shumë njerëz janë mjaft kreativë në përpjekjet për të bërë ritualet e zakonshme. Dhe unë mendoj se kjo është e dobishme,” thotë Shear. “Nuk është ende njësoj. Pra është një sfidë.”