Artisti i vërtetë duhet të pasqyrojë kohën e tij, problemet, hallet, jetën e njerëzve të përditshmërisë sonë, atë që kërkon në kazanë plehrash, atë që lyp, atë që dehet, atë të papunin, atë që mëndja e ka lënë, atë që e rreh burri, atë që nuk ka ç’tu jap fëmijëve për të ngrënë… etj. Ka aq shumë tema sot… Nuk kuptoj përse filmografia ka ngecur keq, me tema koti si: besa, burrneshat, gjakmarrja, komunizmi… asnjëfilm me temë sociale e probleme e hallet e Shqipërisë së sotme dhe shqiptarëve… Shqipëria ku jetojmë është e gjitha art dhe dhimbje po ta shtrydhësh… nuk ka pse të livadhisësh në tema romantiko-ekzotike… këto janë për regjizorët e huaj që aq dinë për Shqipërinë e shqiptarët, kurse këtyre regjizorëve vendas nuk u falet… shkelin mbi tragjedira çdo ditë dhe merren me të shkuarën. E ardhmja është ai çasti nga sekondi apo minuti ku frymëmarrim në atë grimcë kohe dhe kur ajo kalon bëhet e shkuar, grimca tjetër që frymëmarrim quhet përsëri e tashme, e ardhmja është e pasigurtë, nuk dimë çfarë do të na sjellë e kështu që nuk mund të krijojmë për të, e shkuara është ajo që kaloi, që dimë, që mbajmë mend, por nëse kalon shumë kohë edhe harrohet e interpretohet sipas interesave tona, kjo quhet histori, ndërsa vetëm ajo grimca që frymëmarrim quhet e tashme, ajo është e sigurtë që po e jetojmë, nuk e ndjejmë si e ardhme, as si të shkuar, por e jetojmë me gëzim ose dhimbje, me emocion ose me mërzitje, me ngjyra ose bardhë e zi… Kjo është jeta jonë, ky është arti që duhet pasqyruar, qyteti me njerëzit e tij të mbathur, të zbathur, të qeshur, të vrenjtur, të ngrënë, e barkthatë, me halle e pa to, me shëndet, e pa shëndet, të droguar, pijanecër, hajdutë, kriminelë, zotërinj, njerëz të punës, kollarexhinj, etj…