Atë ditë dimri, kur dielli digjte me njëzetë gradë e pemët çelnin si në pranverë, macja “klandestine” e hotelit pesëyjor, bënte banja dielli, për shtatë palë qejfe, në tarracën e tij. Atje era të shkundte nga çdo anë e ndiheshe si nën pushtetin e ca ventilatorëve të përbindshëm.
Pasi nxori nga ato kakërdhitë e saj të zeza, si ca gjysmëhënëza të vogla, në çdo sipëri e fjetore, rrëzoi gotat e braktisura gjatë mbarimit të turnit të mbrëmjes, gërvishti anë e mbanë celofanin mbështjellës të biskotave në karrocat mbajtëse, u spërdrodh sa andej këndej nëpër pjatat e lara, filxhanët e kafesë, tenxheret, tiganët. Në fund u hodh me një kërcim rrufeje, drejt e në karrocën llozhrambledhëse të Vangjelit.

Barku i “Kritikosit”, i madh sa një mal e ndjeu shtytjen e asaj gjëje e në çast mërmërit me zërin e tij të famshëm prej palikari*: -“Ua hodhe edhe sot, /ty moj, kurrë s’të kapin dot”.
Ndërsa pret ashensorin për të marrë hedhurinat e katit të dytë nën dhé apo “Banke-së**” siç quhet në gjuhën e hotelit, përballet me Niko “pëshpësin” apo “paspatin”, siç e thërrasin në të folmen e hotelit. Ai i afrohet, me këmbën e çalë, tek veshi e i rrëfen se si filanit i fluturoi gruaja dhe ia la në derë të dy fëmijët e mitur dhe se si filanen e ndau burri se nuk dinte të gatuante gjellërat e tij të preferuara. Vangjelua ia këput një të qeshure që gjëmon, duke i thënë “pëshpësit” ik se më “vdiqe” tani. Fut, duke manovruar me mjeshtëri karron e gjatë prej hekuri të ngjeshur të zi, në ashensorin e tretë, djathtas. Pikërisht atëherë, del nga porta e repartit “Omikron” Babi, përgjegjësi i kamarierëve, duke përdredhur si gjithnjë atë zinxhirin e hollë e të gjatë që ua përcëllon të pasmet kamariereve, sidomos atyre bukurosheve ose “Kuklave***”, siç u thonë në dialektin e hotelit. I bërë i kuq nga inati, mërmërit:

-“Po të kapa…” e: -“Do të ta këpus kokën si pulë…”.
-“Ej Vangjeloo.., e pe gjë atë macen”? -i bërtet gati në të mbyllur të portës së ashensorit. Vangjeli me zërin e tij prej basi këput një: -“Jo, as sot s’e pashë gjëkundi, palaçon…”. Sërish gjëmon po ajo e qeshur, që pasohet nga një mori të qeshurash kamarierësh, pjatalarësish, pastruesish, barmanësh, përgjegjësish e lloj lloj punonjësish që këngëzonin korridorin e hotelit stërmadh.

Vangjeli del nga ashensori, duke manovruar si pehlivan karrocën hedhurinangrënëse, që e ka turirin të gjatë si feçkë elefanti, për të mos ta përplasur pas ndonjë muri apo këmbe. Si çdo ditë mërmërit me zë të lartë një nga ato këngët e tij të preferuara. I thotë Maries, që shërben në repartin e njerëzve me rëndësi, apo V.I.P.-ëve siç shkruhet në atë tabelën me dritë të kuqe se: -“Sot është bërë si perëndeshë”. Hap derën e rëndë të hapësirës ku depozitohen hedhurinat, apo siç shqiptohet në gjuhën e hotelit “Ramb-ës”. Shkarkon ata koshat e mëdhenj e të rëndë me mbeturina, që ta bëjnë mesin të ulërijë. I thotë maces: -“Dil tani se na i morën të keqen edhe këtë herë”. E ndjek me nxitim dhe i ulëret: -“Ik, ik, se do vijë ndonjë dhe na del boja pastaj”. Vështron i kënaqur, me sytë që i ndrijnë nga hareja, se si macja, si mace që është, kacaviret sa të hapësh e të mbyllësh sytë nëpër ca vrima e të dala, nëpër ca tuba e xhepe, nëpër ca shkallë e “fotagogo-ra****”. E me shumë peripecira e sakrifica, më në fund ia del të mbrijë në katin e fundmë sipëror. Kalon, më mirë parakalon, duke u tundur e shkundur si zonjë e rëndë, hapësirën a pamasë të tarracës e ulet pikërisht aty ku është zhezlongu luksoz veshur me lulka e shiltera ngjyra ngjyra. Aty ka kohë të shijoj diellin, të ëndërrojë kohën e artë, kur bridhte si vagabonde rrugëve për të jetuar, kur u jepej maçokërve që me vështrimin e parë, kur plaka e shtëpisë së bardhë me tjegulla të kalbura e bënte bijë në shpirt dhe e jargaviste çdo minutë me dashurinë e saj të çuditshme, kur hante e pinte ç’të gjente e koha për dashuri i mjaftonte e i tepronte.

Pasi kishin lënë pas një orë punë, tre pjatalarësit e hotelit me pesë yje të veshur si gjithnjë me atë “Kostumin” e bardhë prej kirurgu aq sa repartet e tjera u a kishin ngjitur nofkën “Mjekët”, ishin rreshtuar përballë Babit, drejtorit të kamarierëve. Rrinin si të zënë në faj për punën e asaj maceje që përmirte ku të mundej e as që i bëhej vonë se lanxhierëve, siç u thoshin në gjuhën e hotelit, do t’ju duhej të duronin atë fjalim gjysmë orësh të tij. Mbushur me “ju” e fraza të tilla si: -“Ju jeni heronjtë e hotelit, pasi po të mos i lani ju pjatat, gotat, pirunjtë e lugët në kohë, ky hotel paralizohet, nuk punon, pra ju jeni shembulli më i mirë për të gjithë të tjerët edhe pse ju jeni shkalla më e ulët në kategoritë e punonjësve, prapë ju dhe vetëm ju e meritoni të.., ju…”. Niko “Pëshpësi-t”, s’po i durohej më e iu afrua Nenjos, egjyptianit me sytë e kuq nga pirja gjatë gjithë natës me nargjile. I pëshpëriti në vesh me zë të ulët: -“Këtë e dimë që është Trap i Lezetshëm, por sot qenka në formë”. E pasi rrotullohet në anën tjetër i del përpara edhe veshi i Vangjelit

e i mbetet merak që edhe ky vesh nuk e dëgjoi atë shprehjen e tij të famshme në lidhje me atë: “Trapin e Lezetshëm që sonte qenka në formë”.
Në veshët e Nikos u ngulit vetëm fraza e fundit e Babit: -“Gjejeni dhe hoteli do t’ju a dijë për nder”, apo diçka e tillë, nuk e mbante mend mirë. Ndërsa Babi largohej duke rrotulluar gjithnjë atë zinxhirin që përcëllonte fort, sidomos kur gjuante në të ndenjura bukuroshesh, të tre pjatalarësit mendonin të habitur e të tronditur se si ai goxha hotel trembej nga një mace e nuk kishte mundësi ta gjente atë kafshë të vogël e qaramane që ia fuste ulërimës për dashnorë sa herë i tekej.

Nenjua bëri dy tre lëvizje, sikur ikte, sikur vinte, sikur kthehej. Rrotulloi kokën herë majtas e herë djathtas. Hapi gojën dy tre herë e fërkoi sytë herë me dorën e majtë e herë me të djathtën. Këputi një: -“Këtë macen s’e kapën dot as agjentët e FBI-së dhe as të CIA-s, kur erdhi ai që ishte presidenti i botës e jo më ta kapim ne”, aman çfarë na tha. Vangjeli ia priti me ato “Bubullimat e tij vrasëse” (që pak i ngjajnë të qeshurës). Me atë zërin e trashë prej basisti filloi t’i thoshte Nikos se: -“Duhej të bënin sikur kërkonin, pasi ky, Trapi i Lezetshëm, do të vinte sërish për kontroll e ishte mirë t’i gjente duke kërkuar”. Nikua pohoi me kokë e ndërsa u ul në gjunjë për të parë se mos ishte gjë nën banakët prej hekuri ku vendoseshin pjatat, s’e vuri re Babin tek afrohej nga pas tij. Filloi të thoshte se: -“Këtë macen po e kërkonin, ashtu siç kërkonin gjermanët në kohën e luftës çifutët” e filloi të qeshte edhe vetë i ndjekur nga një mori të qeshurash të Vangjelit, të Nenjos e nga e qeshura prej femre e Babit. Ai sapo ishte rikthyer, për të ikur sërish pak më vonë, pa u ndierë, i cili me këtë i vuri vulën asaj thënies: “Këtë e dimë që është Trap i Lezetshëm, por sot qenka në formë”.
Pasi Nikua, Vangjeli dhe Nenjua kërkuan e kërkuan për më shumë se një orë nën karrike, nën banakë, nën karrocat pesëkatëshe që transportonin pjatat e gotat, nën stendat e rënda të sallave, nën koshat e mëdhenj plastikë të llozhrave, nën tavolinat e ndritshme e raftet varur gjithandej, u lodhën e vendosën të marrin vendimin unanim që macja ishte më e fortë se ata. Ndoshta ajo mund të qe fantazmë, zhdukej e dukej, kur e si t’i donte qefi. Se ishte një përbindësh me ca dhëmbë të mëdhenj e të mprehtë e kthetra prej skifteri, e po t’i bije në dorë dinte vetë se ç’të punonte.

Nenjua bluante gjithmonë në kokë të njëjtin mendim se si ka mundësi që t’u ketë shpëtuar kjo mackë gjithë atyre agjentëve specialë të huaj, atyre mjeshtrave dy metroshë e të pajisur gjer në dhëmbë me teknologjinë më të mirë që ka sot bota, sesi kjo mackë u tregua kaq trime, kaq e “Padukshme”, kaq e zgjuar”.
Vangjeli që kishte kohë pa folur tha: “Unë e di sekretin e saj, nuk është vetëm një mace, janë një lukuni, pasi s’mund të shpjegohet se sot është këtu e atje, nesër atje e këtu, prandaj ne i shohim kakërdhitë kudo, këto janë të dhjera lukunie”.
Nikua mohoi me kokë, lëvizi duke çaluar dy hapa drejt telefonit për të lajmëruar Babin e tha: -“Jo, jo, unë e di sekretin, por nuk ua them. Kam frikë, mos është ogur i keq, për loton që kam hedhur sot në mëngjes”.

Nikua ngriti receptorin e raportoi lajmin e rëndësisë së lartë se macja nuk u gjend. Vangjeli filloi të mblidhte si gjithnjë hedhurinat e tij. Nenjua iku për të shkëlqyer me ilaçin pastoz bakëret e shumta. U dëgjua zëri i Nikos që mbylli bisedën me atë frazën e tij të famshme se: -“Babi nuk qenka vetëm një Trap i Lezetshëm e në formë, por na qenka dhe një pordhac simpatik që i shkojnë na nga frika e një maceje e kushedi pse, për të, duhej të ishte diçka më shumë se një bishë e egër, diçka më shumë se një përbindësh me dhëmbët e saja të mprehta, diçka më shumë se një fantazmë frikëmbjellëse, ndoshta ajo për drejtorin e kamarierëve duhej të ishte kriminele. Po, po, një mace kriminele”.
Nikua nënqesh, hapon përsëri, me ato hapat e tij të çalë e bindet që këtej e tutje Babin do ta pagëzojë: “Drejtorin Pordhac të Kamarierëve”.
Kurse Vangjeli, pikërisht Vangjeli, do të qeshë me të madhe, sepse asnjeri nuk e ka kuptuar që pikërisht tani ai po e nxjerr shëtitje atë kriminelen… .

02.2007-07.2017

*gr. Trim.
**gr. Vendi ku grumbullohen hedhurinat, për t’i marrë makina e hedhurinave.
***gr. Kukullave.
** gr. Dritare e vockël për ajrosje.

(Në foto: Andi Meçaj me gazetaren e njohur Rudina Xhunga)