NJËHERAZI FEKS
Po ti kurrë s’ke për ta ditur mrekullinë e feksjes,
pa kundruar si muzgu zbehet mbi zambakë.
Në breg të liqenit kur afron mëngjesi
ulu i heshtur dashurinë mos ta plogështosh.
Je shpirt, i kohës, i maleve, i ujërave.
Shpirt je, ndaj vështro çlirët si kthjellohet pamja:
Zambakë të bardhë, akull të bardhë si dëbora
na vijnë të gjithë bashkë përpara syve.
Sy je, i shpirtit, i zambakëve, i dritës së përgjumur
që zgjohet në ty kur zambaku hapet.
Hapet pak nga pak e dhjetëra diej pistilash puthin ajrin rreth teje dhe ujërave të njelmëta.
Asgjë nuk të erdhi papritur.
Ishin aty prej fillimi.
E panjohura që njëherazi thjesht feksi!
KY QIELL
Ky qiell i vrenjtur përmbi Kopenhagë
atdhe i papritur hieroglifesh ikanake
do t’më përmendë mua
se të flasësh për moskuptime gjuhësh, kombesh, racash
s’është asgjë më tepër se bjerrje kuptimi
e atit tënd flegmatik që inatoset pse yt bir
qahet për asgjë pas një gote birrë
dhe s’është kurrë i pathyeshëm si një viking!
Është njëlloj i kuptueshëm ky qiell hieroglifesh
sa retorika e fëmijëve tuaj për humanizmin
drejtuar njerëzve që s’e jetuan kurrë paqen
aspak pse nuk deshën
aspak pse nuk ditën…
I vetmi alfabet që s’na e mësoi kush
(Dhe i shpërfill pa dashje tërë retorikat)
janë sytë e tu të thellë që mbetën në mua
ndoshta pa e ditur se ishin nisur për udhë…
Dhe koha kalon, kalojnë stinët
kalon çdo çast si një tingull pianoje
që ndihet pas bredhave të një parku dimëror.
Ne festojmë ndarjet, dashuritë, pendesat, harrimet
pastaj një grimëkohë i këndojmë mospranisë
me fjalët më të ëmbla
që kurrë nuk i zgjodhëm…
Unë të dua ty më shumë se dashurinë
të dua me marrinë e trungjeve që ëndërruan diellin
ndërsa ai u shkelte syrin dhe nisej për tjetërkund…
Të dua përtej kuptimeve që lodhin racën njerëzore
Si ndodhi? Pse erdhi? Ku shkoi?
A do të kthehet?
Ti dhe në mos ndodhsh, je i kudondodhur
asnjëherë në mos ardhsh,
s’ke kurrë për të shkuar
prej meje, prej qiejve dhe asaj stine
që veç unë ia njoh shenjat!
Ti i sapokrijuari hieroglif
nën një qiell të bukur
larg tokës ku ecën si kalimtar…
SI VEZË PASHKE
Sa herë të mendoja e të mendoja ty
ish një pemë me shumë yj’ pëmbi
e një kohë e kthjellët, e kthjellët,
me aq shumë qiell në muzg e në natë.
Kish qiell, më beso, shumë qiell,
edhe kur terri binte si perdja në skenë
pas aktit të fundit të një tragjedie.
Qiell i kthjellë në ajër, në shpirt, në vjeshta.
Pastaj ti erdhe,
si vezë pashke lëshuar lumit.
Vezë e ngjyer në të kuq perëndimesh, muzgut kur na mbështolli aq shumë kaltërsi.
Erdhe fill pas çastit kur pata filluar
ta harroja pemën me yjet xixues mbi të.
Kur harresa u bë ura mes meje e dashurisë,
erdhe ti si vezë pashke nëpër lumë,
ndërsa një zog i panjohur diku krisi lëvozhgën.
Diku, që nuk ish më diku
mu në degën e pemës së një kohe ti erdhe.
ARIE E NJË TË SHASHTISURE
pas dy gotash xhin
(Skotit iu deshën dhjetë vjet që ta kuptonte se Zelda ishte e çmendur.
Marrë nga “Një festë që e ke gjithnjë me vete”, Ernest Heminguej)
Hej Skot,
i treti xhin që po rrëkëllen sonte!
Trinia s’është bekim në përgjumjen e trurit.
Unë dhe ti iu lutëm Jezuit për çdo here
dhe ndoqëm udhë të gabuara prej fillimit.
Lëmshi i Ariadnës fati im dhe yti…
Hija e Zeldës sërish të endet bebëzave ashtu si pa kokëçarje
si pa asnjë pendesë…
Pendestarë janë shpirti im dhe yti, Skot,
për të pamundurën që s’e kuptuam kurrë
dhe sytë tanë të verbër për të parë errësirën,
ku ecin majtas-djathtas ca qenie të çoroditura,
me sy, rrashtë e ashtë, sikundër krejt njerëzia.
Të betohem, për shpirt të të shtatë kryeengjëjve, mik,
(Zoti më faltë kur nuk kam fuqi
të nxij a të zbardh asnjë fije floku)
për shpirtin e tyre të betohem, Skot,
Zelda ishte bijë e motër imja.
Po s’e ishte nënë unë nuk e dija, i dashur, nuk e dija!
Bijës suaj të parëlindur,
farës tënde të frymëzimit dhe përhumbjes së saj
qiellin s’ia mësuam dot as si nostalgji…
Mahnitur fushave, ku këngën bilbilave s’ua ndal askush,
vogëlushja e mjerë i trembej dritës,
njëjtë si zogu i lindur në kafaz, lirisë.
Këtë doja të të thosha sonte, Skot, këtë doja,
ndërsa kam mbaruar xhinin tim të dytë,
e ti më sheh me sy të ndezur nga kërshëria.
Do doja të bëja një herë dashuri me ty, Skot,
për hir të pasionit tonë të sëmurë.
Pastaj të dy do të flaknim njëherë e mirë prej shpirtit,
këngën e Zeldës dhe shijen e asgjësë…
SI DETARËT
Ata vijnë të tërë si detarët
me rrëfime të mjegullta
ngarkuar nëpër bebëza.
e shpërndahet tymnaja
mbi brigje të etura
për fjalë, për dallgë.
Si detarët vijnë ata
me kokrriza rëre
nëpër flokë e nëpër mjekra.
Vdesin e ringjallen në rrëfimet e tyre!
PO TI, E KUPTON SE VETMITË JANË SHPIRTGJERA?
Po ti, e kupton si ndërtohet një vetmi?
Ja kështu, pak nga pak, si kështjellat prej rëre,
që ndërtonim buzë detit kur ishim fëmijë.
Vinte një dallgë e madhe ashtu, krejt papritur,
dhe ne kështjellarët mbeteshim pa asgjë…
Kështu e ndërton dhe ti vetminë tënde,
në brigje ku fryjnë erëra të marra.
E mbetesh aty vetëm….
Vetëm me vetminë!
Sa herë shëtis atyre brigjeve,
më parë se ty, takoj vetminë tënde.
I them se ti je më i bukuri, më kumbuesi.
Xheloze për ty, ajo ikën e më lë vetëm.
Po ti, e kupton se vetmitë janë shpirtgjera,
të mbajnë në gjinjtë e tyre epshndjellës
dhe s’të lëshojnë?