Vëzhgimet e reja të Njollës së Kuqe të Madhe të Jupiterit të kapur nga Teleskopi Hapësinor Hubble tregojnë se stuhia 190-vjeçare tundet si xhelatinë dhe ndryshon formën.

Vëzhgimet e papritura, të cilave Hubble i mori mbi 90 ditë nga dhjetori në mars, tregojnë se Njolla e Madhe e Kuqe nuk është aq e qëndrueshme sa duket, sipas astronomëve.

Njolla e Madhe e Kuqe, ose GRS, është një anticiklon, ose një qarkullim i madh i erërave në atmosferën e Jupiterit që rrotullohet rreth një zone qendrore me presion të lartë përgjatë brezit jugor të reve të gjerësisë së mesme të planetit. Dhe stuhia jetëgjatë është aq e madhe – më e madhja në sistemin diellor – sa Toka mund të futet brenda saj.

Megjithëse stuhitë përgjithësisht konsiderohen të paqëndrueshme, Njolla e Madhe e Kuqe ka vazhduar për gati dy shekuj. Por ndryshimet e vëzhguara në stuhi duken të lidhura me lëvizjen dhe madhësinë e saj.

Një kalim kohe i imazheve tregon vorbullën që “lëkundet” si xhelatinë dhe zgjerohet dhe tkurret me kalimin e kohës.

Studiuesit e përshkruan vëzhgimin në një analizë të botuar në The Planetary Science Journal dhe e prezantuar të mërkurën në takimin e 56-të vjetor të Divizionit të Shoqatës Amerikane Astronomike për Shkenca Planetare në Boise, Idaho. “Ndërsa ne e dinim se lëvizja e saj ndryshon pak në gjatësinë e saj, ne nuk prisnim të shihnim edhe madhësinë të lëkundet. Me sa dimë, nuk është identifikuar më parë”, tha autorja kryesore e studimit Amy Simon, një shkencëtare planetare në Qendrën e Fluturimeve Hapësinore Goddard të NASA-s në Greenbelt, Maryland, në një deklaratë.

“Kjo është me të vërtetë hera e parë që ne kemi pasur kadencën e duhur të imazhit të GRS,” tha Simon. “Me rezolucionin e lartë të Hubble mund të themi se GRS përfundimisht po shtrëngohet brenda dhe jashtë në të njëjtën kohë ndërsa lëviz më shpejt dhe më ngadalë. Ishte shumë e papritur.”

Një stuhi jashtëtokësore në lëvizje

Astronomët kanë vëzhguar tiparin ikonik të kuq për të paktën 150 vjet, dhe ndonjëherë, vëzhgimet rezultojnë në surpriza, duke përfshirë zbulimin e fundit që forma ovale e stuhisë mund të ndryshojë dimensionet dhe të duket më e hollë ose më e trashë ndonjëherë.

Kohët e fundit, një ekip i veçantë astronomësh shikuan në zemër të Njollës së Kuqe të Madhe duke përdorur teleskopin hapësinor James Webb për të kapur detaje të reja në dritën infra të kuqe. Vëzhgimet e Hubble u bënë në dritën e dukshme dhe ultravjollcë.

Studimi, i botuar më 27 shtator në Journal of Geophysical Research: Planets , zbuloi se Njolla e Madhe e Kuqe është e ftohtë në qendër, gjë që bën që amoniaku dhe uji të kondensohen brenda vorbullës dhe të krijojnë re të trasha. Ekipi hulumtues zbuloi gjithashtu gazin fosfinë brenda stuhisë, e cila mund të luajë “një rol në gjenerimin e atyre ngjyrave misterioze” të kuqe që e bëjnë Njollën e Madhe të Kuqe kaq ikonike, tha bashkëautori i studimit Leigh Fletcher, një profesor i shkencës planetare në Universitetin e Mbretërisë së Bashkuar.

Shkencëtarët e NASA-s përdorin syrin e mprehtë të Hubble për të gjurmuar sjelljen e stuhisë një herë në vit përmes programit “Outer Planet Atmospheres Legacy”, ose OPAL, të cilin Simon e drejton. Shkencëtarët e përdorin këtë program për të vëzhguar planetët e jashtëm në sistemin tonë diellor dhe për të parë se si ndryshojnë me kalimin e kohës.

Por vëzhgimet e reja u morën veçmas përmes një programi kushtuar studimit të Njollës së Madhe të Kuqe në më shumë detaje, duke parë se si stuhia ndryshoi gjatë disa muajve, në vend të një fotografie të vetme vjetore.

“Për syrin e patrajnuar, retë me vija të Jupiterit dhe stuhia e famshme e kuqe mund të duken të qëndrueshme, të qëndrueshme dhe jetëgjata për shumë vite,” tha Fletcher. “Por inspektimi më i afërt tregon ndryshueshmëri të jashtëzakonshme, me modele kaotike të motit po aq komplekse sa çdo gjë që kemi këtu në Tokë. Shkencëtarët planetar janë përpjekur për vite të tëra për të parë modele në këtë variacion, çdo gjë që mund të na japë një kontroll mbi fizikën që mbështet këtë sistem kompleks.”

Astronomët kanë vënë re tkurrjen e Njollës së Madhe të Kuqe që nga fillimi i programit OPAL një dekadë më parë dhe parashikojnë se ajo do të vazhdojë të tkurret derisa të arrijë një formë të qëndrueshme, më pak të zgjatur, e cila mund të zvogëlojë lëkundjen.

“Tani për tani është duke e tejmbushur brezin e saj të gjerësisë në krahasim me fushën e erës. Sapo të tkurret brenda atij brezi, erërat me të vërtetë do ta mbajnë atë në vend, “tha Simon. Studimi i ri i Hubble plotëson më shumë pjesë të enigmës rreth Njollës së Madhe të Kuqe, tha Fletcher. Ndërsa shkencëtarët e kanë ditur se zhvendosja drejt perëndimit e stuhisë ka një lëkundje të pashpjegueshme 90-ditore, modeli i përshpejtimit dhe ngadalësimit nuk duket të ndryshojë megjithëse stuhia po tkurret, tha ai.

“Duke parë GRS për disa muaj, Hubble ka treguar se vetë anticikloni po ndryshon formën e tij së bashku me këtë lëkundje,” tha Fletcher. “Ndryshimi i formës është i rëndësishëm, pasi mund të ndikojë në mënyrën se si skaji i vorbullës ndërvepron me stuhitë e tjera që kalojnë. Përveç imazheve të mrekullueshme të Hubble, ky studim tregon fuqinë e vëzhgimit të sistemeve atmosferike për periudha të gjata kohore. Ju keni nevojë për atë lloj monitorimi për të dalluar këto modele, dhe është e qartë se sa më gjatë të shikoni, aq më shumë strukturë shihni në motin kaotik.”/ CNN