Nga Alba Malltezi 

Në metronë e Milanos, në një stacion të linjës së kuqe, drejtuesja e trenit, një vajzë rreth të 30-ave, zbriti dhe vendosi një pedanë në hyrjen e vagonit. U ngjit një djalë i ri me karrocë. Të njëjtën gjë bëri dhe kur djali do të zbriste. Nuk e di se si komunikonte me drejtuesen e trenit, por me siguri kanë shpikur një mënyrë lehtësuese mes mjeteve publike dhe personave me aftësi të kushtëzuar për t’ja bërë jetën të barabartë me qytetarët e tjerë.

 Edhe në qytetin më qytet, jeta e personave me aftësi ndryshe nuk është shumë e lehtë, por vullneti për të gjetur mënyra nga më të bukurat për t’i ndihmuar, është e jashtëzakonshme.

Në një spital qyteti perëndimor, ndërsa të gjithë prisnin të bënin analizat e radhës, mes tyre ishte një grua me karrocë invalidi. E sollën dy vullnetarë dhe e lanë aty, pasi kishin impenjime të tjera, me të tjerë persona që prisnin ndihmë. Infermierët e spitalit u nervozuan disi, pasi gruaja në karrocë duhej të ndihmohej për të shkuar në disa laboratorë. “Mos u shqetësoni, – tha një prej pacienteve të tjera, – e shoqëroj unë kudo!”

Në sa përurime shohim të shfaqen ministra e punonjës të administratës publike në Shqipëri dhe rrallë dëgjojmë mesazhe, impenjime, fakte në përmirësimin e infrastrukturës shqiptare në ndihmë të bashkëatdhetarëve me aftësi ndryshe. Sa të impenjuar dhe të lodhur janë familjet shqiptare pasi në supet e tyre bie shumëçka dhe pak lehtësira kanë siç do të ishte e udhës të ndodhte.

Sot ishte Dita Ndërkombëtare e Personave me aftësi Ndryshe dhe për fat të mirë ndonjë aktivitet u bë, ndonjë apel dhe fjalë u tha, por veprimet konkrete do të tregojnë se sa altruistë jemi dhe se sa në të vërtetë ua shtrojmë rrugën njerëzve që kanë nevojë.