Kur dikush mendon për terapinë, imazhi që shpesh vjen në mendje është një dhomë e qetë, dy karrige dhe një bisedë që zbulon thellë për psikikën e dikujt. Megjithatë, bota e ndërhyrjeve terapeutike është shumë më e gjerë se mjedisi klasik. Një formë trajtimi në zhvillim, e njohur si terapi filmi ose ‘kinoterapia’, po riformëson peizazhin terapeutik. Kjo terapi synon të përdorë filmat si një mjet për të ndihmuar pacientët të përpunojnë emocione të vështira dhe të përmirësojnë shëndetin e tyre mendor. Kjo qasje jokonvencionale po fiton interes, pasi kërkimet tregojnë përfitimet e saj të mundshme, veçanërisht për të rinjtë me autizëm, pacientët psikiatrikë dhe ata të diagnostikuar me skizofreni.

Terapia me film, e njohur edhe si kinoterapia, krijon një distancë emocionale që lehtëson shprehjen e ndjenjave. Kjo i lejon njerëzit të diskutojnë për personazhet dhe çështjet e tyre në vend që të flasin drejtpërdrejt për të tyret, duke e bërë më të lehtë për ta të shprehin emocionet e tyre. Kjo distancë ofron një hapësirë ​​të sigurt për njerëzit për të eksploruar dhe shprehur ndjenjat e tyre pa përjetuar pasojat e jetës reale. Duke u lidhur me personazhet, pacientët mund të shprehin emocionet e tyre në një mënyrë terapeutike.

Studimet kanë treguar se kjo formë terapie është efektive në reduktimin e konfliktit midis prindërve dhe adoleshentëve, rritjen e ndjeshmërisë dhe dialogut dhe rritjen e aftësive të komunikimit. Mund të ndihmojë gjithashtu në uljen e niveleve të ankthit. Megjithatë, nevojiten më shumë kërkime për të kuptuar saktësisht se si individët lidhen me filmat dhe kush përfiton më shumë nga kjo terapi.

Duke pasur parasysh mungesën e udhëzimeve se si të përdoret më mirë kinoterapia, është zhvilluar ‘metoda e filmit’. Ajo përbëhet nga pesë hapa: pjesëmarrja e vetëdijshme, monitorimi i reagimeve, shprehja e përvojave, përcaktimi i rëndësisë personale dhe zbulimi i mundësive të reja. Kjo metodë inkurajon individët të jenë të vetëdijshëm për ndjenjat e tyre përpara se të shikojnë filmin e zgjedhur, të monitorojnë mendimet, ndjenjat dhe reagimet e tyre fizike gjatë shikimit dhe të shprehin ose emërtojnë emocionet e përjetuara më pas. Më pas ata inkurajohen të përcaktojnë rëndësinë personale të filmit dhe se si personazhet zgjidhin problemet për të zbuluar mundësi të reja në jetën reale.

Ndryshe nga shumë ndërhyrje terapeutike, kinoterapia nuk kërkon praninë e një terapisti. Kushdo që dëshiron të lidhet me vetëdije me filmat dhe shfaqjet televizive që shikon mund ta përdorë atë. Kjo qasje zgjeron shtrirjen e terapisë, duke i lejuar individët të mësojnë më shumë për veten dhe të eksplorojnë në mënyrë të sigurt emocionet e tyre.

Sado premtuese të kenë qenë rezultatet, nevojiten më shumë kërkime në këtë fushë për të kuptuar se si njerëzit ndërveprojnë me filmat dhe kush përfiton më shumë nga kjo formë terapie. Ndërsa kërkimi thellohet, ka të ngjarë të zhvillohen qasje më specifike dhe efektive për përdorimin e terapisë me film si një mjet terapeutik. Sfera e shëndetit mendor është e gjerë, komplekse dhe e larmishme, ashtu si mendja e njeriut. Eksplorimi i teknikave inovative terapeutike si terapia me film nënvizon natyrën fleksibël dhe adaptive të trajtimit psikologjik. Është një kujtesë se ndonjëherë, rruga drejt shëndetit më të mirë mendor mund të jetë po aq e aksesueshme sa shërbimi juaj më i afërt i transmetimit./Bnn Breaking