Ka flokë të bardha, mjekër të zezë, aq të zezë sa të gjithë nuk e besojnë që është e vërtetë dhe i afrohen për ta parë në e ka të lyer. Zgurdullojnë sytë kur e kuptojnë që s’është e tillë, kurse ata më të guximshmit ia prekin, bile ia shkulin pakëz, për t’u siguruar në është mjekër natyrale apo jo. Ai nuk fyhet, por i vjen çudi që njerëzit janë si ca fëmijë kureshtarë, që bëhen kaq mosbesues me “Shakatë e Zotit”, siç i quan ai këto lloj veçantish.

Kishte mbaruar dy universitete në vendin e tij, një për “Profesor-Doktor kafshësh” ose veteriner dhe një më vonë për “Profesor-Doktor gjuhësh” ose profesor gjuhë-letërsie. Një ditë i futi në xhep ata dy kartonët e veshur nga jashtë me mbrojtëse celofani në formë blloku që quheshin diploma. Filloi punë mëngjeseve, si doktor kafshësh, që ua shëronte dhimbjet e s’ua merrte vesh gjuhën e mbrëmjeve, doktor njerëzish, që ua shëronte gjuhën e s’ua kuptonte dhimbjet. U rrëzuan ca buste. U dogjën ca stalla lopësh. Disa filluan të vetëquheshin të roztë, të blutë, të verdhtë, të jeshiltë, të kuqtë. Mjaft veta kishin humbur pa nam e nishan, kur kaluan atë telin me gjemba shpues e prekën rrymën e tensionit të lartë, për të punuar në atë vendin e afërt e të pasur. Më në fund edhe ai vendosi, megjithëse s’qe një vendim i lehtë, të përvidhej me të njëjtën mënyrë, si të gjithë gjitonët e hyrjes ku ai banonte, si pothuajse një e treta e rrugës ku u lind, si një e pesta e lagjes ku kaloi fëmijërinë, si…

-“Ej Andon, boll fjete në këmbë, ke dhjetë tavolina në sektorin e pestë, bashkë me Katerinën”. “Erëtrëndelinën” e thërrisnin në gjuhën e hotelit, për shkak të aromës së saj karakteristike, që edhe kur largohej, kundërmimi vinte jo në shuarje, por në një ngjitje të vazhdueshme, aq sa të shponte hundët dhe të linte pa frymë.

Mori me vrap diskun e lagu me pak ujë, për të puthitur letrën dekoruese në të. Rrëmbeu nxitimthi bllokun e tij personal të të shkruarit të porosive. Mori gjashtë gota verë të bardhë e u nis për te zona e pestë. Aty ishte edhe Katerina që qeshi paksa me atë nënqeshjen e saj ironike por tepër seksi. Ajo ia bëri me shenjë të kishte kujdes atë barkmadhin me kostumin Versaçe, me purot kubaneze, me unazat e florinjta në të gjithë gishtat e me vajzën e re e të bukur përbri.

Iu afrua Katerinës, ndjeu t’i merrej fryma nga ajo aromë epshndjellëse e hundëshpuese. Dëgjoi një pëshpërimë si flatrim zogu t’i fryjë në vesh e t’i thotë: -“Sot jemi me fat mjekërzi, do të shqepemi në bakshish”. Ndërsa Katerina largohej, i largohej edhe frika apo bezdia se sonte s’do ta kishte për partner turni atë “Të zgjuarin” apo “Gjeniun”. Kristua gjithmonë i thoshte kur punonin bashkë “Se ti nuk di”, ose: “Je budalla”. I kishte a s’i kishte pesë klasë fillore, ecte duke u tundur si gondolier, mes tavolinave që këngëzonin nga larushësia e zërave. U ndie i qetë sepse puna do të qe me bollëk e bakshishet do të fluturonin si pika shiu në xhepat e tij e të Katerinës që tundte e shkunde gjokset përmbi fytyrat e skuqura si patate të fërguara të zotërinjve të kamur të fabrikave të armëve.

Teksa fërkonte duart pas pantallonave, vështroi drejt derës së tretë, majtas. Dalloi sesi Kristua i kishte pëshpëritur diçka në vesh përgjegjësit të tyre, Janit. Ky edhe sikur të kishte ngrënë mëngjes, drekë ose darkë, do të fuste kudo duart, nëpër gjellërat e ëmbëlsirat, duke thënë gjithnjë atë shprehjen e tij të famshme: “Kjo bën, kjo s’bën”. Jani, përgjegjësi, po i bënte shenjë të afrohej, që t’i thoshte se turnin do ta ndante me Kriston e jo me Katerinën. Gjellëbërësit dhe ndihmësit e tyre, tërhiqnin zvarrë ato furrat e mëdhenj me rrota. Kamerierët bridhnin e përplaseshin me njëri tjetrin të gjenin kanistra për bukët, gota për verërat, peceta letre të dantellëzuara për tabakatë e tyre në formë disku të hekurt. Pjatalarësit shtronin tavolinat dhe tërhiqnin me zor karrocat e mëdha të hekurta pesëkatëshe ku do të stivoheshin pjatat, gotat e mikrogjërat e tjera të palara që do të dilnin. Ai do ta ndiente se kjo natë do të ishte e bezdisshme dhe e pambarimtë, me atë “Gjeniun” e tij krah për krah, në vend të Katerinës, “Erëtrëndelinës”, siç e quanin të gjithë.

Kristua ia tha njëra pas tjetrës ato njëzet: “Budalla” e: “Ku merr vesh ti”. I dha nja njëzet porosira për gjërat që u duheshin e ndërsa e kishte paralajmëruar të mos humbiste gjë, i tha atë shprehjen e zakonshme: -“Këtu, të gjithë janë hajdutë”, duke nënkuptuar kamarierët e tjerë, pjatalarësit, ndihmës gjellëbërësit, kuzhinierët, e kushedi kë tjetër. Pasi i tha këto, iku në kafenenë e personelit për të pirë kafenë e zakonshme para nisjes së dhënies së sallatës, pjatës së parë. Ai si gjithnjë do revoltohej, por (në këtë vend ishte i huaj, punonte për bukën e gojës), nuk do të shfaqte as më të voglën shenjë nga ai “Revolucion” i brendshëm që e kaplonte gjithmonë kur Kristua shkonte i pari në kafene, pa e pyetur fare atë nëse donte të shkonte ai njëherë i pari apo jo. Jani, përgjegjësi, u zhduk brenda sallës stërmadhe pa kolona. Shefi i sigurisë së shërbimit mbajti “Fjalimin” e bezdisshëm për mënyrën e sjelljes, të shërbimit, të kontrollit e gjëra të tjera që të vjetrit i dinin përmendësh e të rinjve iu dukeshin interesante. Katerina ma bëri me shenjë të afrohesha, ma shtrëngoi dorën, pastaj më tha: “Je shumë i ëmbël” e vazhdoi me një: “Më vjen keq që s’jemi bashkë sonte”, përfundoi me: “Je me kafshën sot” duke u larguar. Aroma e saj u shtua, në vend që të ikte bashkë me të!

U dha urdhri të fusnim gotat me verë të bardhë e të zezë. Shishet e verës filluan të vallëzonin nëpër gishta, nëpër pëllëmbë, nëpër koka. Gjendeshin nga ata kamarierë të rinj (mbi tridhjetë), që nuk dinin nga të venin, ndodheshin nga ata kamarierë që nuk dinin ç’të bënin. Më në fund ia dolën mbanë me ndihmën e më të vjetërve. I shërbyen verërat, i çuan me nder te tavolinat e rrumbullakëta të fabrikantëve të armëve, tek ata zotërinjtë barkfryrë, me ato purot e gjata njëmetroshe e ato vajzurinat e bukura si peri. Mjekërzi, dëgjova Kriston të më bërtiste: -“Shpejt, shpejt, edhe katër gota verë të bardhë tek njëzeta, vrapo se do marrim bakshish të mirë budalla”. Ndërsa në mëndje numërova atë “Budalla” të njëzetë e një-të, thënë nga Kristua, bëra gati katër gota, të marra nxitimthi nga tullaci i barit. Ai gjithmonë zotëronte një huq të keq, kur duhej të nxitonte thoshte mos u nxito, kur duhej të shërbente ngadalë, thoshte vrapo, vrapo. I shpura tek tavolina numër njëzetë, i vendosa tek çdonjëri nga zotërinjtë, zonjat e zonjushat, me një buzëqeshje të shtirur vesh më vesh e dola me hap të shpejtë në korridorin e shërbimit. Pastaj Kristua më tha qetësohu, do kemi kohë të pimë një cigare deri sa të mbarojë fjalimi e të fusim pjatën e parë, sallatën, të dytën me karkaleca, të tretën me mish, të katërtën turtë. Kristua ma bëri me dorë t’i veja pranë, aty pas, tek vendi ku pinim duhan fshehurazi përgjegjësve të sigurimit të hotelit e më tha:
-“Andon po ti sa shkollë ke?”, nxori paketën e ma drejtoi me një nënqeshje ironike, shumë të pështirë për mua. Por sa hapa gojën nuk më la të përgjigjesha, se vazhdoi: -“Sigurisht ti vetëm filloren e gjimnazin do kesh mbaruar, se të shoh nuk ta pret shumë rradakja”. Inati më mbushte përbrenda me ato “Revolucionet” e tij të zakonshme, nga biseda me Kristo “Gjeniun”, ngaqë e dija se i kishte a s’i kishte pesë klasë shkollë. Përsëri, i ktheja përgjigje, si gjithmonë, se: -“Unë Mjekërziu, kam aq shkollë sa më thua ti miku im Kristo”. Pasi piva atë cigaren e “hidhur” të tij, u ngritëm për të shërbyer edhe pjatat e tjera. Kur mbaruam së shërbyeri edhe mishin e qëngjit dhe të pulës, dëgjova përgjegjësin, Janin, të ulërijë me të madhe: -“Shpejt, shpejt, mjekun, ku është mjeku?” Mjeku nuk po gjendej se e kishte zënë barku e ishte hera e gjashtë që zinte banjën. Ajo ndodhej larg sallës stërmadhe, luksoze e hiçkolonëse, ku kishte ndodhur aksidenti e koha nuk premtonte. Të gjithë në korr, përgjegjësi, shefi i sigurisë së shërbimit, kapua i kuzhinierëve, bërtisnin e çirreshin sa kishin në kokë të njëjtën fjalë: -“Një mjek, një mjek”.

Kur Kristua u dëgjua të thoshte: -“E ku ka mjek këtu, o idiotë”, unë bërtita me sa më hante koka: -“Jam mjek kafshësh, ç’ka ngjarë?. Përgjegjës Jani shtangu. Kristo “Gjeniu” ngriu. Shefi i sigurisë së shërbimit tështiu. Situatën e mori në dorë Katerina “Erëtrëndelina” e cila mu qas e më tha: -“Je ai që na duhet”. Më tërhoqi me forcë për në sallë, duke çarë mes asaj turme kamarierësh, ndihmës gjellëbërësish, kuzhinierësh, barmanësh, përgjegjësish, pjatalarësish.

U afruam për te tavolina e zonës time, pikërisht asaj të njëzetë. Më tregoi një qenush të racës pekinua, i cili mbante në grykë një kollare të kuqe. I krehur më mirë edhe se zotëria që e mbante në krahë. Erëmonte, sigurisht, jo më mirë se Katerina. I larë me njëmijë e një lloje shamposh e kremrash. Përlau ca kocka të holla pule e i ngeci në fyt njëra. U mundua i shkreti qen ta nxirrte, por më kot. Vazhdoi kështu për dhjetë minuta me radhë. I zoti i tij ishte shqetësuar, por e kishte lënë me mendimin se do ta kalonte apo do e nxirrte jashtë vetë. Më kot. Kocka jo vetëm që nuk bindej të dilte, por ishte aq kokëfortë sa më në fund konia ishte dorëzua e nga mungesa e frymëmarrjes i kishte rënë të fikët. Po u thosha pronarëve barkalecë të fabrikave të armëve të më linin se isha “Doktor kafshësh”, të shpëtoja konen. I kapa fort, me gishta, nofullat pekinuasë, teksa mora një lugë të vogël ëmbëlsirash e me bishtin e saj mundohesha t’ia hapja gojën. Nxora celularin e me dritën e tij përpiqesha t’ia shihja kockën thellë në grykë. Kërkova një pincetë femrash, nga ato që shkulin vetullat, pasi m’u ofruan një duzinë u mundova për 5 minuta me kockën kokëshkëmb, që nuk merrte vesh po nuk merrte vesh fare të dilte. Kur ia dola mbanë të heq kockën e i bëra disa goditje në zemër pekinuasë, qenushi u përmend, salla brohoriti, një turmë mu turr duke më marrë frymën. Katerina më puthi në buzë. Ndjeva një dorë stërmadhe në xhepin tim. Dola jashtë, një tjetër brohorimë e turmë gjigande ra sërish mbi mua. Nuk merrja më frymë.
Pasi gjendja u qetësua m’u afrua Kristua duke ironizuar me të madhe, gjëmoi: “Që je budalla e dija, por që të ishe Budalla me Diplomë, nuk ma merrte mendja kurrë”.

09.2009-07.2017

(Në foto: Andi Meçaj)