Një rekomandim që kam dashur ta bëj për ata që duan ta shijojnë artin si art, ku hyn dhe letërsia. Një libër për të gjithë, por që nuk neglizhon dëshirën për ta bërë të dashur krijimin dhe shijimin e tij, sidomos nga pikëpamja estetike. Ky libër më ka kujtuar fjalët e postmodernistit amerikan Donald Barthelme: Arti nuk është i vështirë, sepse kërkon të jetë i vështirë, por sepse kërkon të jetë art.
Ata që nuk merren me artet tradicionale ndoshta ngurrojnë ta quajnë veten artistë. Ata mund ta perceptojnë krijimtarinë si diçka të jashtëzakonshme ose përtej mundësive të tyre. Një thirrje për të gjithë ata pak njerëz që janë lindur me këto dhunti.
Për fat të mirë, kjo nuk qëndron.
Krijimtaria nuk është aftësi e rrallë. Nuk është e vështirë për t’u qasur. Krijimtaria është aspekti themelor i të qenit njeri. Është e drejtë e fituar nga lindja dhe është për të gjithë ne.
Krijimtaria nuk lidhet ekskluzivisht me të bërit art. Të gjithë ne merremi çdo ditë me këtë akt.
Të krijosh art është të sjellësh në jetë diçka që nuk ndodhej më parë. Mbase një bisedë, zgjidhja e një problemi, një letër për mikun, t’u ndryshosh vendet mobiljeve në dhomë, një rrugë e re drejt shtëpisë për të shmangur rrëmujën në trafik.
Ajo çfarë bën nuk ka nevojë të dëshmohet, dokumentohet, shitet a mbyllet në qelq që të jetë vepër arti. Përmes gjendjes së zakontë të të qenit, ne jemi tashmë krijues në mënyrën më të thellë, duke krijuar përvojën e realitetit dhe duke ndërtuar botën që perceptojmë.
Në çdo çast zhytemi në një fushë materiesh të pandryshueshme prej së cilës shqisat tona mbledhin copëza informacioni. Universi i jashtëm që perceptojmë nuk ekziston si i tillë. Përmes një sërë reaksionesh elektrike dhe kimike krijojmë nga brenda një realitet. Krijojmë pyje dhe oqeane, të nxehtët dhe të ftohtët. Lexojmë fjalë, dëgjojmë zëra dhe formojmë interpretime. Pastaj, sakaq, krijojmë një përgjigje. Të gjitha këto në një botë të krijimit tonë vetjak.
Pa marrë parasysh nëse formalisht po krijojmë ose nuk po krijojmë art, të gjithë jetojmë si artistë…
