Në një shkëmbim të drejtpërdrejtë dhe pa zbukurime, biseda mes Aldos dhe Edlirës prek një prej çështjeve më thelbësore të realitetit shqiptar: kush mban përgjegjësi për ndryshimet që kanë çuar në degradimin e hapësirës dhe të jetesës? Njerëzit apo politika? Pyetjet janë të thjeshta, por përgjigjet hapin rrugën për një reflektim më të thellë mbi rolin e shtetit dhe ligjit në shoqëri.

Biseda e plotë:

Aldo: A mendon që janë bërë shkak njerëzit apo politika në këtë ndryshim për keq?
Edlira: Politika, mendoj.
Aldo: Politika, mendon?
Edlira: Mendoj, politika.
Aldo: Politikat e këqija?
Edlira: Politikat e këqija, sepse nëse politika do ishte pro njerëzve, atëherë nuk do të bëheshin këto gjëra. Politika i ka lënë njerëzit që të bënin gjëra që nuk duhet të bëheshin. Sepse lejet e ndërtimit dhe ndërtimet pa kriter i ka lënë politika, si ajo lokale, si ajo qendrore. Politika i ka nxitur njerëzit të veprojnë pa ligj, se tek e fundit shteti është ligji. Fundja, njerëzit në të gjithë botën njëlloj janë – po t’i lësh pa ligj, në mënyrë kaotike veprojnë. Secili thotë: “E drejta është me mua”, por ka disa të drejta që janë të drejta publike, të të gjithëve, dhe është shteti që duhet t’i vendosë këto të drejta në hullitë e të drejtës.

Në thelb të kësaj bisede që zgjat vetëm pak minuta, zbardhet një e vërtetë e madhe: se përgjegjësia për rrënimin nuk qëndron te individi i vetëm, por te politika që ka dështuar ta mbrojë atë. Kur shteti heq dorë nga roli i tij si garant i ligjit dhe interesit publik, njerëzit veprojnë në mjegullën e një lirie të shtrembëruar, ku secili ndjek të drejtën e vet, ndërsa e përbashkëta mbetet pa zot. Dhe kjo, siç thotë Edlira, është pasoja më e rëndë e politikave të këqija, jo vetëm ndërtimet pa kriter, por humbja e busullës kolektive.