Sapo lexova rreshtat e parë të këtij romani u përfshiva e tëra në këtë narrativë të shkëlqyer të treguar bukur, por plot dhimbje nga Gaia, vajza e vetme e familjes së saj. E rritur me dashurinë që i falte vëllai i saj i madh, kur ishte e vogël ajo ishte një fëmij i dëgjueshëm që adhuronte të vëllain dhe donte të kuptohej vetëm nga ai. Pa mundësitë e mëdha ekonimike për të pasur një shtëpi të tyren i detyronte ata të lëviznin në kërkim të vazhdueshëm për një banesë. Këto pamundësi e kishin bërë nënën e tyre Antonian, një grua të hekurt që mendonte vetëm si të punonte, të kursente dhe të siguronte diçka më shumë për familjen e saj, por nuk dinte të shprehte dashuri e të sillej mirë me bijtë e saj.

Antonia kuqa, nuk pranonte ndihmë prej askujt, donte që çdo gjë t’i bënte vetë e të krenohej më pas, kështu e zënë për të mbajtur frymën gjallë, ajo nuk kishte kohë të tregohej e dashur me Gaiën, mbase t’i krihte flokët, t’i lyente gishtat, t’i qëndronte pranë në rastet kur trishtohej aq shumë për çdo gjë që nuk mundi të kishte.

Si një mama e ashpër Marjanoja, vëllai i madh i Gaiës u dëbua nga shtëpia, kështu ai mund të rebelohej e të jetonte sipas rregullave të veta.

E dënuar të jetonte pa të vëllain, vajza e vogël me flokë të kuqe u detyrua të përballonte vetë të gjitha sharjet, përçmimet dhe mungesën e të mirave materiale.

E ashpër me veten, sepse nuk i pëlqente pamja e vet fizike, Gaia ia doli të mësonte në shkollë e të dilte me rezultate të shkëlqyera. Por për fatin e aaj të keq shkolla e lartë e rezultatetet e larta nuk i bënë punë për shakak të mos njohjes së personave të duhur.
Me zhgënjime të një pas njëshme, shoqe të pamerituara, që nuk e kuptuan kurrë deri në fund, një i dashur që e tradhtoi pa menduar për të gjithë atë kohë që kishin kaluar bashkë, një baba i paralizuar që nuk mund të bënte asgjë për të, me vëllanë larg për të ndarë hallet e veta, ajo dëshpërohet e pamundur për të parë bukuritë e jetës.

Por a mund të bënte e ëma e saj ndryshe? A mundej ajo të linte menjëanë të gjitha problemet e saj e të kujdesej pak për vajzën e aaj kokëkuqe që studioj fort që t’i bënte qejfin së ëmës? Unë them se po, Antonia mund të ishte një mama edhe më mirë se aq, por edhe Gaia mund të ishte edhe një fëmijë më i mirë se ajo që u bë. Mbase po të punonte, po të shikonte bukuritë e jetës edhe përtej tradhëtisë ajo do të bëhej një njeri i lumtur e ne lexuesit nuk do të qanim mbi fatin tragjik të Gaiës.

‘Uji i Liqenit nuk është kurrë i ëmbël’ është një roman që të përpin faqe pas faqje, që të mëson se të gjitha familjet e palumtura qajnë në të njëjtën gjuhë pavarësisht kombësisë. Një histori e përkryer për një jetë të thjeshtë e mjerane, që na tregon se në jetë ka shumëçka, ka çdo gjë por që mjafton të hapim sytë e të kuptojmë që edhe fryma që marrim është për tu lëvduar.

Më pëlqeu aq shumë sa në mendjen time vërtitet kjo histori pa rreshtur. Shikoj librin e mendoj se ia vlejti që e lexova, sepse takova Gaiën dhe miqtë e saj që më dhuruan mbase një adoleshencë të çmendur që unë se kisha. Jua rekomandoj, që të ndiheni edhe ju mirënjohës e të lumtur për jetët që keni, për të cilat punoni mos i lini në dorë të fatit!